sen, kariyerin değilsin;
sen, sahip olduğun ya da olmadığın iş değilsin;
sen, ne kadar paran olduğu ya da kredi kartlarının limitleri değilsin;
sen, cebindeki anahtarın tipi ya da cep telefonunun modeli değilsin;
sen, bel çevren ya da boyun posun ya da kaşının gözünün rengi ya da kafanda kaç tel saçın kalmış olduğu değilsin;
sen, hangi etnik kökene mensup olduğun değilsin;
sen ne kadar güzel ya da çirkin olduğun değilsin;
sen, sahip olduğun ya da olmadığın ev, arabanın modeli değilsin;
sen oturduğun muhit değilsin;
sen ailenin hangi çevrelere mensup olduğu da değilsin;
bütün bunları senden aldıklarında ya da seni bütün bunlara boğduklarında sende olan biten var ya işte o sensin.
bütün bunlarıçıkardığında geriye kalan
ne kadar merhametli olduğun,
ne kadar vicdanlı olduğun;
kalbinin büyüklüğünce,
her şeye, bütün zorluklara rağmen sevdiklerini ve hatta sevmediklerinin de yaralarını ne kadar sarabildiğin, ne kadar sahip çıkabildiğin;
hiç eksilmeyen umudun,
aklı selimin, deliliğin,
olgunluğun, çocukluğun,
gözünü kapattığında tattığın o huzur
sahip olduğun cesaret,
bir adaletsizlik karşısında takındığın tavır;
zorluklar karşısında hala gülebildiğin;
güldüğünde gözünün ucunda beliren o pırıltı
anıların, yazacağın geleceğin;
ne kadar insan olabildiğin...
geri kalan ne varsa vakti saati gelince teslim edilecekse eğer; her şeyi teslim ettikten sonra yanında götürebileceklerin: içinde barındırdığın adalet, şeref, ahlak, yaptığın iyilikler, vicdanın, ruhunun tekamülü, dünyada ne bıraktığınsın...